من انتهای ساحل را پیدا کردم. کلبه ای ساختم! کلبه ای که دَر آن به غروب و پنجره اش به طلوع باز می شد. سالهاست صدای امواج را می شمارم هیچ پری دریایی را ندیدم که در ساحل کنار روزن خاموش نیستی جان بدهد.

فانوس دوستت دارم های من قایق جسم تو را به ساحل وجودم می کشاند.

اما گرداب بی مهری های تو حائلی بین معانی دست یافتن بود.آری من انتهای ساحل را پیدا کردم،همان جایی که می گویند انسان برای نخستین بار خدا را در انعکاس آب ها دید.

همان جایی که می گویند آسمان در بطن اوست. آری همان جایی که هیچ ملوانی در آرزوی خشکی غرق نمی شود. من انتهای ساحل را پیدا کردم، نقطه ای که هیچ مسیری مقصد آن نیست و حال در این هجوم بی کسی رود خروشان اشک هایم طغیان می کند.

ماه من! سالهاست که دریا در آرزوی مد توست. نامت دریا بود و یادم نبود یک روز ساحلت را ترک میکنی.